تاریخچه ضرب اولین سکه طلای جهان در ایران + عکس سکه

 این سکه‌های طلا که به یک استاندارد پولی در آن دوره تبدیل شده بود در حدود ۴۸۰ تا ۵۲۰ پیش از میلاد توسط داریوش اول که سومین امپراطوری پارسی بود طی اصلاح و ایجاد یک سیستم ارزی با ضخامت و وزن ۴/۸ گرم طراحی و معرفی شد.

 سکه‌ پارسی داریک در سال ۳۳۰ پیش از میلاد و با حمله اسکندر مقدونی ذوب شده و مورد بازسازی قرار گرفت، از آن پس به سکه اسکندر تبدیل شد. پس می‌توان گفت ضرب اولین سکه طلای جهان در ایران به دوره هخامنشیان باز می‌گردد.

چهاردهم سپتامبر سال 488 پیش از میلاد را روزی عنوان کرده‌اند که در آن روز داریوش بزرگ شاه وقت ایران دستور ضرب سکه‌یی را داد با وزن و شکل و عیار مشخص و یکنواخت تا واحد پول ایران قرار گیرد که مورخان یونانی در کتاب‌های خود آن را «داریک (منتسب به داریوش) » نوشته‌اند. چهاردهم سپتامبر برابر می‌شود با بیست‌و‌سوم شهریور شمسی. تا زمان رواج داریک، معاملات تجاری به صورت مبادله اجناس صورت می‌گرفت که کاری پیچیده بود و بازار همیشه نوسان داشت. ملل دیگر از طلا برای مبادله کالا و خدمات استفاده می‌کردند ولی نه به‌صورت سکه یکنواخت با عیار و وزن و شکل واحد.

به عبارت دیگر تا سپتامبر 488 پیش از میلاد، بازرگانان و افراد شکل و عیار طلای «وسیله مبادله» را تعیین می‌کردند نه دولت‌ها. داریوش همزمان دستور ایجاد پستخانه را در ایران صادر کرد که تاریخ‌نگاران وی را مبتکر «پست» و ارتباط پستی در تاریخ جهان معرفی کرده‌اند. داریوش همچنین در سپتامبر 488 پیش از میلاد دستور ایجاد یک ارتش دایمی را برای ایران صادر کرده بود که مورخان معاصر از آن به نام سپاه جاویدان نام برده‌اند. به این ترتیب، ایرانیان نخستین ملت جهان بودند که به اهمیت وجود یک ارتش دایمی پی برده و آن را به وجود آورده بودند.

پیش از آن، هنگام جنگ دست به جمع‌آوری نیرو زده می‌شد و یک ارتش دایمی وجود نداشت. بعدا اسکندر و سپس رومیان این ابتکار داریوش را اقتباس کردند.   داریوش در همین سال ساختن تالار صد ستون را در تخت‌جمشید داده بود که محل اجتماع و دید و بازدید‌های عمومی باشد و نیز ساختن راه طولانی شوش به سارد (ساحل مدیترانه) را.  او که سال پیش از آن دستور تقسیم ایران به استان‌های متعدد (ساتراپی) را داده بود دو سال پس از ضرب سکه داریک و قرار دادن آن به عنوان وسیله معاملات درگذشت. می‌گویند داریوش واژه ساتراپ را از آن جهت انتخاب کرد که «استاندار» بداند نگهبان ایالت خود است نه سرور مردم.